گونه شناسی درمانگران سنتی در نواحی جنوبی ایران (مطالعه موردی استان هرمزگان)

بیماری پدیده ای جسمی است که از دیرباز با باورها و اعتقادات دینی درآمیخته است. درمان بیماری نیز چون از رنج انسان می کاهد، به درمانگر نیرویی اسطوره ای می دهد. درمانگری امری قدسی است همان گونه که اولین درمانگران نیز در اندیشه اساطیری ایرانیان افرادی مقدس بوده اند. در نواحی جنوبی ایران درمانگری سنتی نقش ویژه ای در درمان بیماری ها مخصوصاً بیماری های روحی و روانی دارد. درمانگران به درمان بیماری هایی می پردازند که تجربه لازم را برای بهبود آن بیماری کسب کرده اند. معمولاً هر درمانگر توان رفع یک یا چند بیماری خاص را دارد. بنابراین برای تمام بیماری ها نمی توان به یک فرد مراجعه کرد. بعضی شکسته بند هستند، بعضی دیگر به درمان بیماری های روحی می پردازند و عده ای دیگر ماما هستند و به زنان در امر زایمان کمک می کنند. درمانگران در این منطقه به سه شیوه روش درمانگری را می آموزند: یا از طریق ارث، از پدر و مادر خود می آموزند، یا در اثر ارتباط با پری و تسخیر آن ها توان درمانگری در فرد ایجاد می شود، یا از طریق تجربی و در اثر تمرین و ممارست به شیوه های درمانگری دست می یابند. این مقاله به بررسی این درمانگران، اسامی سنتی آن ها، و راه ها و شیوه های درمان این درمانگران می پردازد.